de aanloop tot

Najaar 2019. Op facebook komt een bericht langs over een roze container bij kamp Moria op het eiland Lesbos. Een container als toevluchtsoord voor hoogzwangere vrouwen en moeders met pasgeboren baby’s. Een plek om even mens te zijn, warmte en genegenheid te ontvangen. Voorlichting te krijgen over zwangerschap en bevallen, voeding en verzorging.
Ik lees het en weet, dit is voor mij.
Al weet ik niet hoe het is om zwanger te zijn en op de vlucht. Je huis en alles wat je opgebouwd hebt achter te laten en weg te gaan uit je vertrouwde omgeving, niet wetende waar je terecht zal komen. De enige hoop die je hebt is dat het overal is beter dan waar je nu bent. Dus je vlucht, misschien al een poosje zwanger, misschien weet je nog van niks op het moment dat je je huis verlaat.
Ik weet niet hoe het is om een kind te krijgen, misschien voor de eerste keer, in een land waar je de taal niet spreekt. Bevallen in de wetenschap dat je met je pasgeboren baby terug moet naar een plek die bij lange na niet is waar je op gehoopt had. Die niet de veilige plek is waar je als ouder je kind op wilt voeden.
Maar ik ben een mens en ben mama. Ik ga met liefde in mijn hart en met kennis in mijn hoofd. Met hoop en in het vertrouwen dat met elke moeder die ik help haar kind een betere start krijgt. En zo stapje voor stapje de wereld een beetje mooier wordt.