Tranen

Mijn huid is rood van het hete water van de douche, maar ik wil er eigenlijk niet uit. De wind over Moria is hard en koud. Ik ben moe. Vandaag een drager distributie gedaan in sectie 12, één van de zones buiten het kamp in de Olive Grove zonder basisvoorzieningen. Er zouden volgens de telling door Refugees for Refugees 30 kindjes zijn onder de anderhalf, onze doelgroep voor de dragers. We moeten nog tellen, maar we hebben er ongeveer drie keer zoveel uitgedeeld.Na afloop tranen van wanhoop bij een weekteamer, die tot nu toe voornamelijk op Kara Tepe was geweest. Haar opmerking, uit de grond van haar hart, “hoe kan je dit werk doen” . Nog te overdonderd om de kleine lichtpuntjes op waarde te kunnen schatten. Het lijkt misschien niet veel, maar echt, het maakt verschil.

Een middag in het ziekenhuis op de kraamafdeling, zes vrouwen op één kamer. Tot voor kort ook in Nederland niet ongebruikelijk. Twee zwangeren, waarvan er eentje in de weeën, twee mama’s met hun baby in de couveuse en twee baby’s op de kamer. Twee mama’s zonder bovenkleding, alleen gewikkeld in een laken of een sjaal. Vanwege de staking zijn alle winkels dicht en we kijken elkaar vertwijfeld aan. Wat nu? In de tas die we hebben gegeven zit een vest, dus we trekken allebei ons hemdje uit en geven dit. Pas achteraf besef ik me hoe vreemd het eigenlijk is dat op dat moment toch ook door je heen schiet dat je eigenlijk je shirt liever niet wil afstaan, want dat is je favoriete shirtje. Terwijl je zelf in de positie bent om alles weer te kopen wat je nodig hebt. Doet je denken.

Een aangespoelde schoen op het strand, een rode sportschoen. Op elk ander willekeurig strand gewoon een schoen. Maar dit is niet elk willekeurig ander strand, dit is Lesbos, aan de oiverkant zie ik de kust van Turkije. Verderop ligt nog een schoen, een kinderschoentje. Een kinderpyama. Een zwemvest. De zee is ruig, de golven hoog en ook hier waait het hard. Dat zijn de momenten waarop ik huil. Mijn tranen van onmacht, van wanhoop, van denken aan al die mensen die ook vannacht de oversteek weer gaan wagen, hopend op een betere toekomst. En dan aankomen hier, in de jungle, de hel die Moria heet. Op een muur in Mytillini staat de tekst ‘Moria is murder’. Zo waar……