De dagen vliegen

De eerste week zit erop. Nederland voelt als lang geleden en heel ver weg. Er gebeurt elke dag zoveel dat de tijd voorbij vliegt. Het is fijn om zo actief bezig te zijn en elke dag voor een paar mensen verschil te kunnen maken. Voor die mama met die mooie ogen die zo lief lacht als ik haar een complimentje hier over geef met haar dochtertje met dezelfde mooie ogen. Voor die man die hartverscheurend zit te snikken waar even een arm omheen gaat. Voor de moeders in Kara Tepe die zich inschrijven voor hun tweewekelijks pakketje met wat stof en knopen zodat ze zelf iets kunnen maken. Voor die oude tandeloze dame in haar rolstoel die hard moest lachen toen ik een dansje voor haar maakte. Voor die kinderen die me vroegen of ik even mee deed met touwtje springen, wat ik vroeger toch echt beter kon….Zoveel kleine dingen die op dat moment ertoe doen.

Voor vandaag staat weer een drager distributie gepland in zone 10. Eén van de zones buiten Moria waar bijna net zoveel mensen wonen als in zone 6 t/m 9. Een zone die hierdoor vaak wordt overgeslagen om dat het zoveel en zo onoverzichtelijk is. We gaan deze keer met een team extra, dus met 4 teams van 2. Van tent naar tent, zoekend en vragend naar mama’s en baby’s. Wordt een drukke en hectische dag, maar heb er zin in! Eerder deze week ook kinderwagens uitgedeeld. Dat gaat wel wat anders, omdat we daar niet zoveel van hebben. Dat gaat langs de weg vanuit je auto. Zodra er een gezin of papa/mama loopt met een kleintje tot een jaar of 3 met niet veel anderen er omheen spring je uit de auto, klapt de wagen uit en snel weer weg. Dat is ook dankbaar, maar ook zo dubbel omdat het willekeur is. Zo moeilijk omdat je weet dat je iets eerder ook een gezin bent gepasseerd dat zo hard een kinderwagen kan gebruiken maar toevallig daar liep met teveel anderen erbij, of nog te dicht bij het kamp. Dan is een dag zoals vandaag veel bevredigender. In de zone wordt niemand overgeslagen met een drager.

Hulde hier, aan al die nog zo jonge mensen die zich inzetten. Ze gaan ervoor, schouders eronder en door. Nog niet murw door het leven, de zinloosheid soms van het proberen dingen te veranderen, maar nog vol vechtlust en energie. En dit zelf zo normaal vinden terwijl ze ineens zo’n ander leven leiden hier. Niet alleen bij Because we Carry, maar bij veel andere organisaties ook jonge teams. Zo fijn om dat te zien en dit geeft me ook hoop voor een betere toekomst.