Dag 10

Dag 10, mijn 2e zondag hier. Vorige week stond in het teken van de zoekactie naar de mama met haar pasgeboren baby, met wie het gelukkig wat beter lijkt te gaan. Inmiddels gezien door de arts en we hopen dat de hulp die ze nu krijgt afdoende is. Op Kara Tepe zitten de meest kwetsbare vluchtelingen, maar er zijn er zoveel meer in kamp Moria die zeker zo kwetsbaar zijn. Als je geluk hebt word je eruit gepikt en op de wachtlijst geplaats voor Kara Tepe. Er zit geen systeem in de wachtlijst, plaatsing geschiedt op willekeur. Ernst van je situatie doet er niet toe en ook niet hoe lang je al op de lijst staat.

Vandaag een wisselslag, mijn vorige duo-maatje is gister vertrokken en mijn nieuwe helft is gearriveerd. Omdat zij vanochtend de briefing kreeg die ik al eerder heb gehad kreeg ik de keus om uit te slapen, orde te brengen in ons warehouse of mee te gaan met de ontbijt ronde op Kara Tepe. En ik koos natuurlijk voor dat laatste, dus mocht me om half 8 melden. Vroeg, maar was leuk en dankbaar om mee te maken.

Verder vandaag wat nieuwe carrybags klaargemaakt voor de mama’s in het ziekenhuis en nog kinderwagens uitgedeeld. Vrijdag een grote distributie gedaan van dragers in sectie 10. Een grote en chaotische sectie zonder basisvoorzieningen als stromend water en elektriciteit en zonder sanitair. Omdat het de donderdag ervoor de hele dag had geregend was het glad en modderig en het besef dat mensen moeten wonen in deze viezigheid kwam ineens even hard binnen. Al vrij snel liep er een meisje met ons mee van een jaar of 11 die goed Engels sprak en redelijk wist te vertellen in welke tent baby’s woonden. Ze vertelde dat ze uit Afghanistan kwam maar geboren in Irak omdat haar ouders gevlucht waren voor de Taliban. Ze had Afghanistan nog nooit gezien en was nu 4 maanden hier. Een meisje nog en haar hele leven al op de vlucht.

En vandaag aan het einde van de middag zit ik op een bankje bij mijn nieuwe onderkomen. Kijk uit over de zee en zie in de schemering links de lichtjes van Thermi en rechts de lampen van het vliegveld van Mytillini. En ik bedenk me dat de lampen die ik daar zie niet alleen de vliegtuigen de weg wijzen naar de Griekse bodem, maar dat dit ook de navigatielichten zijn voor de bootjes die in het donker vertrekken vanuit Turkije. De bootjes afgeladen met mensen die al een lange en moeizame reis achter de rug hebben. Die veel geld betalen voor een gevaarlijke overtocht en waar 1 persoon wordt aangewezen door de mensen smokkelaar als navigator. Ik zit en ik kijk. Ik weet het en ik voel het in mijn lijf, maar snap steeds minder van de wereld waarin ik leef.